با این مقدمه، حال میتوان به سراغ کتاب «معماری شادمانی»[2] او رفت که محصول سال 2006 است، توسط پروین آقایی به فارسی ترجمه شده و انتشارات ملائک، در سال 1388 آنرا منتشر کرده است. دوباتن، فصل اول خود را با عنوان «اهمیت معماری»، با فضای خانه شروع میکند، جایی که آنرا «مامن جسم و روح و محافظ هویت» نامیده و میگوید: «سالیان سال، ساکنان آن پس از مدتی که در بیرون از خانه گذراندهاند پس از آمدن به خانه و نگاه کردن به اطرافشان به یاد آوردهاند چه کسی هستند.» (ص 10) او معتقد است گرچه خانههای امروز برای بسیاری از مشکلات ساکنانشان هیچ راهحلی ارائه نمیکنند ولی حتی با همین وضعیت نیز حامل شادمانیای هستند که خاص خودشان است و ریشه در معماری آنها دارد. اینکه چرا یک فیلسوف درباره معماری مینویسد و از آن مهمتر چرا بحث خودش را با خانه شروع میکند چندان موضوع عجیبی نیست و میتوان گفت با تلاشهای هایدگر و باشلار، این بعد مادی و کالبدی زندگی انسانی، به بخش مهمی از دلمشغولیها و بازیهای ذهنی اهل تفکر تبدیل شده است. دوباتن در همان ابتدای بحث خود به جدال با کسانی میرود که بخش کالبدی زندگی را کماهمیت تلقی میکند. جریانی که به زعم او، از دیرباز وجود داشته و رد تفکرش را در تاریخ میتوان به خوبی گرفت. به عنوان مثال، برخی معتقدان مسیحی که ترک سکونت در خانه به مقصد معتکف شدن در کلیسا یا بقعه را نقطه مهمی در روند پالایش روحی خود میدانستند. نویسنده معتقد است هنوز افراد بسیاری در سطح جهان یافت میشوند که معتقدند خشنودی اصلی را باید در درون ذهن جست و بنابراین، جهان مادی پیرامون، فاقد ارزشی درخور است. این افراد از نظر دوباتن، با بیتوجهیشان به مسئله طراحی یا دکوراسیون شناخته میشوند؛ کسانی که تلاش میکنند تجارب بصری را کماهمیت جلوه دهند و البته همواره با فعال شدن جریانات معکوس خود که جلوهبخشی به جهان مادی را پیگیری میکنند، مواجه بودهاند. دوباتن در فصل اول کتاب خود به صورتی مداوم و با مثالهای مکرر، قصد اثبات این مسئله را دارد که «ما چه بخواهیم و چه نخواهیم در مکانهای مختلف، افراد مختلفی هستیم.» (ص 12) و درنهایت از مخاطبانش میخواهد
ملائک | |
الن دوباتن | |
پروین آقائی |
برای اطلاعات بیشتر با شماره 66414040 تماس بگیرید.