بنویس ساعت پاکنویس

پیش‌ترانه

در شرق رسم نیست که آدم‌ها، میوه‌های تجربه‌ی خود را با دیگران قسمت کنند. هر کس هر چه می‌داند به ته صندوقچه می‌چسباند. چرا که آدم، صاحب فکر و کشف و اختراع خود نیست.

«زیبایی‌آفرینان» به پاسداشت نمی‌رسند. زیر چتر قانون حمایت از آثار نیستند. این ناامنی و ترس از دست دادنِ آن‌چه به دشواری آفریده‌یی، سخاوت‌ات را می‌گیرد. ناخن‌خشک‌ات می‌کند.

در این سال‌ها، شاعران جوان و کم‌حوصله که چرک‌نویس‌هاشان را چاپ می‌کنند، برای من کتاب ترانه‌های‌شان را فرستاده‌اند.

دردا که از سر تا پا، دیگران را رونویسی کرده‌اند. کمرنگ و بد!

چرا که نمی‌دانند، «فکر» و «ترکیب» و «تصویر» دیگری را کش رفتن، «جرم» است. عشق نیست!

یکی که حتّا از نام ترانه‌ها هم نگذشته است: با صدای بی‌صدا و…

وقتی نوشته‌ی دیگری را رونویسی می‌کنی، به این توهّم می‌رسی که: این‌همه را من نوشته‌ام! پس تمام شد. رسیده‌ام! و به قول فروغ: خود را به ثبت رساندم!

امّا به وقت نوشتن، میان‌بری در کار نیست. نمی‌توان دو کلاس، یکی کرد! باید میلی‌متر به میلی‌متر آموخت و پیش رفت. باید با دیگران جهان، آشنا شد. باید از بزرگان و زیبایی‌آفرینان «نوشتن» را آموخت. اگرچه نسل من، الگوی خانگی پیش رو نداشت و از کمک آموزگاران بی‌بهره بود امّا این وظیفه‌ی تاریخی را می‌شناسد که:

– دار و ندارمان باید به نسل فردا برسد!

انتشارات	نشر نگاه
مولف	شهیار قنبری

برای سفارش یا اطلاعات بیشتر لینک زیر را درآدرس بار مرور گر خود کپی کنید 

https://rayabook.net/bookid/31017